Hike over de waanzinnige Romsdalseggen Ridge | Alleen voor reizigers met stalen zenuwen
Hiken op een smalle bergkam, dat was iets nieuws voor ons. De Romsdalseggen Ridge staat bekend als de mooiste ridge hike van Noorwegen met spectaculaire uitzichten vanaf de bergkam. Daar is niks aan gelogen, wat was dit schitterend! Vanaf meer dan 1.200 meter hoogte kijk je het groene dal in waar de blauwe Rauma rivier doorheen kronkelt. Daarboven zie je puntige bergtoppen met veel sneeuw. Een lust voor het oog!
- Over de Romsdalseggen Ridge hike
- Een pittige start
- Even bijkomen voordat het echte werk begint
- Over de bergkam
- Een fenomenaal uitzicht
- De lange afdaling
Toch zou ik de hike niet zomaar aan iedereen aanraden. Het is veruit de moeilijkste hike die we deden tijdens onze Scandinavië reis tot nu toe, maar misschien ook wel één van de moeilijkste die we ooit deden. Op de bergkam ben je meer aan het klimmen dan aan het hiken, maar dan zonder touwen of voorzorgsmaatregelen voor als je een stap verkeerd zet.
Je hebt je handen en voeten heel hard nodig om de berg op te klimmen en dat terwijl er aan beide kanten naast je een diepe afgrond ligt. Want de bergkam is op sommige stukken smal, heel smal. Maar als je je hoofd koel houdt en de bergkam rustig trotseert, dan word je beloond met de beste uitzichten over de Noorse bergen. Mooier dan dit wordt het niet snel!
Over de Romsdalseggen Ridge hike
- Afstand: 10,5 kilometer
- Startpunt: Parkeerplaats Venjesdalssetra
- Eindpunt: Andalsnes
- Hoogtemeters: meer dan 800 meter klimmen, 1.200 meter dalen
- Benodigde tijd: 6 tot 8 uur
- De hike is open vanaf eind juni t/m september
Omdat je van A naar B loopt in plaats van een rondje of heen en terug, kun je het beste de bus nemen naar het startpunt van de hike. Wij parkeerden in Andalsnes en namen om 8:30 uur de Romsdalseggen bus naar het startpunt van de hike. De busrit duurt ongeveer 20 minuten en kost 200 NOK (ongeveer €20) per persoon.
Een pittige start
Rond 9:00 uur beginnen we aan de hike vanaf de parkeerplaats. We hebben geluk met het weer, want de afgelopen dagen was het vooral bewolkt en regenachtig. Nu is het droog en schijnt het zonnetje zelfs af en toe. Heerlijk!
De jassen gaan dan ook snel uit, want de eerste kilometer is gelijk flink klimmen. We wandelen in een groene omgeving en zetten langs een stroompje water koers naar boven. Ook zien we in de verte Troll Wall liggen. Dat is de hoogste verticale rotswand in Europa. Zo’n rotswand die 1.100 meter recht omhoog steekt valt absoluut op in het landschap!
Even bijkomen voordat het echte werk begint
Na die eerste klim kunnen we even op adem komen op een iets vlakker deel. We zitten al een stuk hoger nu en komen ook hier weer de eerste stukjes sneeuw tegen. Het duurt niet lang voordat we de berg zien waar we op moeten zien te komen. Na dit vlakke stuk gaat het pad ineens absurd steil omhoog en moet je door een zee van rotsblokken je weg zien te vinden. Ik slik even. Hopelijk gaat dit lukken.
Natuurlijk kan ik rekenen op Ronny’s hulp bij de allersteilste stappen omhoog en steekt hij zijn hand uit voor wat meer balans op natte, gladde stukken. Zo fijn als je zoiets samen kunt doen!
Stap voor stap komen we dichterbij de bergkam. Het is klauteren met handen en voeten en een uitdaging voor je spieren, maar we komen er wel. Nu we hoger komen, kunnen we een paar keer niet om de dikke pakken sneeuw heen. Daar zullen we echt doorheen moeten. Best spannend, want het is steil omhoog en als je hier een glijder maakt… Daar wil je niet aan denken. Focussen dus!
Over de bergkam
Meer en meer beginnen we te begrijpen waarom dit gezien wordt als een hele lastige hike. Het is niet alleen conditioneel flink aanpoten, ook technisch wordt het steeds uitdagender. We hebben de lange, steile klim over rotsblokken en door sneeuw naar de bergkam erop zitten, maar denk maar niet dat het moeilijke deel nu voorbij is. Dat begint nu pas echt!
De bergkam is namelijk smal. Op sommige plekken is hij net breed genoeg om overheen te lopen, maar je moet je voeten niet per ongeluk iets teveel naar links of rechts zetten. Aan beide kanten zie je de bergwand namelijk héél steil, soms bijna verticaal, naar beneden gaan. En als het dan gewoon een lekker recht paadje was en de enige uitdaging de smalheid zou zijn, oké. Maar nee, het pad is enorm rotsachtig en je moet ook echt klimmen en dalen. Zonder de afgronden naast je zou dit pad al uitdagend zijn. Met afgronden wordt het echt next level!
Gelukkig hangen er soms kettingen om je aan vast te houden. Zonder deze lifesavers kun je op sommige plekken absoluut niet. Regelmatig hangen ze er ook niet en dan ben je helemaal op jezelf aangewezen. Dit pad geeft me regelmatig knikkende knieën en zweethandjes, maar terug gaan? No way! Sowieso wil ik niet terug, maar al zou ik het willen, met de steilheid waarmee we omhoog zijn geklommen kun je gewoon bijna niet afdalen over dit terrein. Ik niet in ieder geval.
Ronny vindt het trouwens helemaal te gek. Die heeft stalen zenuwen en is niet snel bang te krijgen. Het is weer eens wat anders dan anders en een leuke uitdaging, vindt hij. ;-)
Een fenomenaal uitzicht
Maar die zweethandjes en knikkende knieën zijn het zó waard. Vanaf de bergkam heb je een uitzicht waar je u tegen zegt. We zien Troll Wall en de andere toppen van de Troll Peaks, heel veel sneeuw en andere bergen waarvan ik de naam niet weet en in het dal is het prachtig groen met de kronkelende Rauma rivier als kers op de taart. We zijn er stil van. Dit is fan-tas-tisch!
Zolang je over de bergkam loopt, blijft het genieten geblazen. Continu verwonderen we ons hoe schitterend alles om ons heen is. Zie je dan nog maar eens te focussen op het smalle pad. ;-)
Na een korte afdaling over de bergkam volgt er nog een moeilijke klim, maar dan zijn we er. Op het hoogste punt. Van meer dan 1.200 meter boven zeeniveau staren we naar het natuurschoon om ons heen. Vanaf hier heb je een 360 graden uitzicht waar je uren naar zou kunnen blijven kijken. Echt top!
Het wekt veel ontzag bij me op. De omgeving, maar ook het pad dat we naar boven moesten klimmen. De natuur is zo sterk en zo mooi, maar ook meedogenloos. Die bergkam vergeeft je niet bij een foutje. Als ik erop wil, moet ik het zelf zien te rooien. Door steile en diepe stukken sneeuw, over smalle delen met hoge opstappen en met minimaal houvast. Het maakt dat ik me klein voel. Een bijzonder gevoel.
We blijven een tijdje staren naar dit perfecte plaatje om ons heen, maar besluiten dan door te gaan. De weersvoorspelling voor ’s middags is slechter en als er iets is wat je niet wilt op deze bergkam is het een extra moeilijkheidsgraad door regen en/of slecht zicht. We zien dat het steeds bewolkter wordt, dus dat is een signaal dat de weermannen en -vrouwen van Noorwegen het dit keer waarschijnlijk bij het rechte eind hebben met hun voorspelling. We hebben nog een behoorlijke weg te gaan!
Nadat we het hoogste punt zijn gepasseerd, blijven we nog een paar kilometer over de bergkam lopen. Nu is hij wat minder smal en lopen we meer ontspannen. Zolang we over de bergkam lopen, blijven de uitzichten fenomenaal. Alhoewel er soms wat klimmetjes in zitten, gaan we nu vooral afdalen richting Andalsnes.
De lange afdaling
Op een gegeven moment zien we het station van de kabelbaan in de verte. Deze kabelbaan gaat vanaf Andalsnes de berg op tot zo’n 700 meter hoog. Toch duurt het nog een tijdje voordat we dit punt bereiken. We trotseren nog wat smalle stukken bergkam en genieten van het uitzicht over zee en de stadjes in de verte tegen de groene bergen.
Doordat het drukker wordt op het pad, weten we dat we dichtbij het kabelbaan station zijn. Veel mensen gaan op deze manier naar boven en lopen dan in de buurt nog wat rond. Vanaf het kabelbaan station is het ook al mooi, maar voor het echte spektakel moet je de volledige hike doen. Geloof ons maar! Wel is de kabelbaan een goed alternatief als deze hike je als iets teveel van het goede klinkt. ;-)
Als we bij het kabelbaan station komen, zijn we al zo’n 500 meter afgedaald en beginnen we het te voelen in onze knieën en tenen. Maar dan moeten we nog best een flink stuk naar beneden. Andalsnes ligt namelijk op zeeniveau, dus nog 700 meter dalen te gaan. Dit pad gaat langs het uitkijkpunt Rampestreken – wat trouwens enorm druk was en lang niet zo’n vet uitzicht geeft als vanaf de bergkam – en via een bospad helemaal naar beneden.
Nu is het echt op je tanden bijten en doorzetten. Door het continue afdalen doet alles pijn. Vooral onze knieën kunnen bijna niet meer. Ze voelen als pudding, maar ja, we zullen toch echt door moeten. Bruno komt ons niet midden in het bos halen. ;-)
Iets meer dan 6 uur na de start van de hike slaken we een zucht van opluchting als we beneden zijn. We hebben het gehaald! Wat een hike was dit. Een hele uitdaging, maar zo ontzettend mooi. Deze komt zeker weten in onze favoriete hikes van Noorwegen!