Over thuiskomen na een droomreis en nieuwe plannen maken | Persoonlijke update
Er gaat geen dag voorbij dat we niet aan onze roadtrip van 10 maanden door de VS en Canada denken. Toch is het alweer bijna een half jaar geleden dat we terug kwamen. In de tussentijd is er van alles gebeurd. Van de lastigste thuiskomst ooit tot tripjes (zonder camper) naar Marokko en Vietnam en van reisheimwee hebben naar Noord-Amerika tot het smeden van nieuwe plannen. In de persoonlijke update praten we je bij over de afgelopen maanden én lees je wat je de komende tijd op Travly kunt verwachten.
- Terugkijken op een droomreis
- Thuiskomen: het zwarte gat
- Een beetje verloren in het grijze Nederland
- Reizen zonder camper
- Europa it is!
Terugkijken op een droomreis
Vorig jaar was fan-tas-tisch. We verscheepten onze eigen Bruno - een Mercedes bus uit 1985 die we zelf ombouwden naar camper - naar Baltimore, reden van oost naar west Amerika, doorkruisten 20 staten, staken de grens over naar Canada, ontdekten de geweldige landschappen en verlatenheid, bereikten het magische Alaska, bezochten familie in het midden van Canada en reden met evenveel plezier als in het begin terug naar Oost-Canada. Een hele mond vol, en dat is maar een tipje van de sluier van alles wat we deden en beleefden.
Het was een droomreis. Van hoogtepunt naar hoogtepunt. Iedere dag een nieuw avontuur. Altijd leuke praatjes over Bruno. Al die herinneringen zijn aan het rijpen. De minder leuke dingen vergeet je vaak snel, terwijl de prachtige landschappen, bijzondere ontmoetingen en het oog in oog staan met grote beren beklijft. Het is bijna niet te bevatten wat we allemaal meegemaakt hebben. De herinneringen aan deze reis vullen ons nog iedere dag met blijdschap, dankbaarheid en trots.
Alles over onze Into the wild roadtrip
Het is ook gek, want als je eenmaal terug bent, dan voelt de reis alweer gelijk ver weg. Alsof wij het niet waren die die reis gemaakt hebben. Dat besef is er nog steeds niet helemaal. Dat wij dit gewoon gedaan hebben. Soms kijk ik naar Bruno en denk ik: “Shit zeg, met deze bus zijn we gewoon naar Alaska gereden.” Of we kijken in onze filmrol waar we op deze datum een jaar geleden waren. De herinneringen blijven komen en dat is het mooiste wat er is. Samen herinneringen maken en ervan nagenieten.
Thuiskomen: het zwarte gat
Maar aan alles komt een einde. Voor ons was dat eind november - na 10 maanden en 41.000 kilometer. Hoewel we natuurlijk al heel lang wisten dat het einde van de reis in zicht was, viel de thuiskomst ons toch zwaar. Een jaar lang waren we bezig met de voorbereiding. Daarna reisden we bijna net zo lang door Noord-Amerika. En toen was daar het zwarte gat. Wat nu?
We hadden bewust nog niets gepland voor de eerste maanden na thuiskomst. Even tot rust komen, alles laten bezinken, herinneringen laten rijpen. En hoewel dat op papier een uitstekend plan was, voelde het in de praktijk toch een beetje… tja, onwennig. We waren onrustig. We wilden weg, maar vonden ook dat we onszelf even een pauze moesten gunnen. Want hoe heerlijk reizen ook is — het vraagt óók energie. Toch betrapte ik mezelf er regelmatig op dat ik stiekem naar vliegtickets zat te speuren, om dan toch maar weer snel mijn laptop dicht te klappen. Het leek wel een verslaving. Een verslaving aan avontuur. Elke dag iets nieuws beleven. Steeds een hoogtepunt ervaren. We moesten afkicken van het avontuur. Cold turkey.
Na al dat moois in Noord-Amerika voelde Nederland opeens best… grijs. We probeerden dat gevoel niet helemaal te onderdrukken, maar er ook niet compleet in mee te gaan. We wilden dit moment juist gebruiken om opnieuw te voelen waar we naartoe willen. Even pas op de plaats, stilstaan bij keuzes van de afgelopen jaren, en onderzoeken: gaan we hiermee verder? Of slaan we een andere weg in?
Maar eigenlijk hadden we het antwoord sneller te pakken dan verwacht. Een huis kopen in Nederland? Nee, bedankt. Toch kindjes? We genieten van onze neefjes en nichtjes, maar zelf kiezen we liever een ander pad. Een hele zomer in Nederland doorbrengen? Klinkt als regen en file. Vrij zijn om te gaan en staan waar we willen? Ja, dát is het. Voor ons is vrijheid niet zomaar een luxe, het is iets dat we nodig hebben.
Een beetje verloren in het grijze Nederland
Het was niet alleen de zoektocht naar ‘wat nu’ wat door ons hoofd ging. We merkten ook dat Nederland steeds minder als thuis voelt. Iedere keer dat we terugkomen van een lange reis, lijken we een beetje verder van Nederland verwijderd te zijn. We storen ons meer aan de drukte en gehaastheid. En aan de saaiheid. Begrijp ons niet verkeerd: we zijn enorm blij dat onze wieg in Nederland heeft gestaan, want het is echt één van de beste landen ter wereld om te leven. Maar werkelijk voor álles zijn regels, bijna iedereen gaat 4 of 5 dagen per week naar kantoor en echte natuur hebben we niet.
Nederland zal altijd onze basis blijven vanwege vrienden en familie, maar intussen is dat - en wat praktische dingen - eigenlijk het enige wat ons steeds terug laat keren van onze reizen. Zonder nieuwe reizen op de planning kregen we een beetje een verloren gevoel. We wilden niet echt in Nederland zijn, maar ook weer wel. En daarbij, waarom voelden we ons eigenlijk zo? We hadden net de reis van ons leven gemaakt. Moesten we niet nog mega lang kunnen teren op deze ervaringen? Het voelde ondankbaar om na zo’n ongelooflijke ervaring te worstelen met onze thuiskomst. Maar toch was het zo…
Waarom deze thuiskomst pittiger voelde dan eerdere? Moeilijk te zeggen. Soms is een gevoel lastig te vangen in woorden. Misschien was het het eindeloze grijze weer, misschien het contrast met al dat overweldigend moois van de afgelopen maanden. Wat het ook was: na een tijdje besloten we dat het tijd werd voor een oppepper. Een beetje zon, wat kleur, wat avontuur. Dus boekten we een ticket en gingen we voor 3 weken naar Marokko.
Reizen zonder camper
Precies 3 maanden na onze thuiskomst uit Noord-Amerika stapten we opnieuw het vliegtuig in. Marokko was een beetje een impulsief idee, voortgekomen uit een goede ticketdeal en het gunstige klimaat in februari en maart. Het was heel fijn om er weer uit te zijn. Samen nieuwe plekken en andere culturen te ervaren.
Vanaf eind maart stond een bijzondere trip op het programma: 3 weken naar Noord-Vietnam met Ronny’s ouders. Een hele toffe reis waarbij we terugkwamen op voor ons bekende plaatsen, maar ook nieuwe bestemmingen ontdekten. Het was erg leuk om die verwonderde koppies van Bas en Els te zien bij het oversteken in Hanoi, het bezoeken van een lokale markt of het wandelen door de rijstvelden. We hebben samen een erg leuke tijd gehad!
Maar er ontbrak steeds 1 ding… Onze Bruno! Tijdens onze tripjes in Marokko en Vietnam werd nog eens duidelijk bevestigd wat we eigenlijk al wisten: we vinden het reizen met ons eigen bussie het allerleukste wat het er is. Dat is vrijheid in het kwadraat. En het is helemaal heerlijk als je je bus van binnen en van buiten kent.
Europa it is!
Dat brengt ons naar onze plannen voor de komende maanden. Je voelt hem al aankomen: Bruno gaat mee! We gaan terug naar plekken in Europa die eerder ons hart hebben gestolen. In mei en juni vind je ons op mooie hikes in de Alpen (Oostenrijk, de Dolomieten, Zwitserland, we zien wel!) en de tweede helft van de zomer rijden we richting Scandinavië. Ook zo’n gebied waar je geen genoeg van krijgt!
Alhoewel er nog genoeg mooie bestemmingen zijn die we nog niet hebben bezocht, vinden we het juist wel lekker om naar deze regio’s terug te gaan. We weten al dat we het hier enorm mooi vinden en we hebben alle bekende highlights al afgetikt. Dat betekent dat we nog wat meer van de gebaande paden kunnen gaan en de grote massa’s kunnen ontlopen. Daar houden wij van!
En daarna? Dat weten we nog niet. We dromen al een beetje van een lange roadtrip naar een ongerept land waar de bergen gigantisch zijn (kun jij het raden?) en je op de mooiste plekken wakker kunt worden, maar in augustus 2026 worden we ook op een bruiloft in Engeland verwacht. Gaan we zo’n reis onderbreken? Of schuiven we het een jaar door en gaan we in de zomer van 2026 juist met Bruno door het Verenigd Koninkrijk?
We gaan het zien. Dat is het mooie van dit leven: niets staat vast. We kunnen alle kanten op. Eén ding weten we zeker: wat er ook op ons pad komt, we nemen je graag weer mee op avontuur. Tot snel op Travly!