De voorbereidingen voor onze reis door de VS, Canada en Alaska | Hectisch, tegenvallers en doorzetten
Eindelijk! Na een maandenlange voorbereidingsperiode begint onze roadtrip door de VS en Canada met als ultieme bestemming Alaska echt bijna. Maar dat ging niet zonder slag of stoot. In de afgelopen twee maanden moesten we een bijna eindeloze to-do lijst afwerken, zat er vrij veel tegen en werd ons aanpassingsvermogen en onze stressbestendigheid op de proef gesteld. Benieuwd? Lees snel verder en we vertellen je alles in deze persoonlijke update!
- Eerder terug in Nederland
- Een ambitieuze to-do lijst
- Een lang verblijf voor Bruno bij de garage
- Onze eigen Bruno upgrades
- Een Westerse bestemming betekent niet dat het makkelijker is qua gezondheidszorg
- De verscheping een week uitgesteld door trammelant in het ziekenhuis
- We zijn er bijna, maar nog niet helemaal
- Bye Bruno
Eerder terug in Nederland
In de laatste periode van onze najaarsreis door de Dolomieten, Slovenië en Kroatië begon het bij Ronny en mij te borrelen. We moesten straks - als we terug in Nederland zouden zijn - nog flink wat voorbereidingen treffen voor onze reis door Noord-Amerika.
Daarnaast groeide het gevoel dat deze najaarsreis ‘af’ was - alles wat we wilden zien en doen was gelukt - en daarom vonden we het een goed idee om 2 weekjes eerder dan gepland huiswaarts te gaan. Dit hadden we expres niet verteld tegen onze families, zodat we ze konden verrassen met onze thuiskomst. Erg leuk om die verbaasde en blije koppies te zien toen wij onaangekondigd met Bruno voor de deur stonden!
Een ambitieuze to-do lijst
Traditiegetrouw maakten we een lijst van alle dingen die nog moesten gebeuren voordat onze enorme roadtrip door Noord-Amerika zou kunnen beginnen. Die lijst werd lang! Er stond van alles op. Van nieuwe hike schoenen bestellen tot uitpluizen hoe het zit met gas en stroom in Amerika. Sommige dingen waren zo gepiept, andere puntjes vielen vies tegen. Voordat we het door hadden zaten we urenlang online te zoeken naar een stevige opbergkist voor op het dak, koppelingen om een Amerikaanse gasfles op onze Nederlandse drukregelaar aan te sluiten en manieren om in Amerika walstroom van de campings te gebruiken.
Hoe langer we zochten, hoe meer het ons ging duizelen. Want die ene adapter voor een gasfles was precies niet leverbaar, de elektriciteitsaanpassingen in Bruno brachten een flink kostenplaatje met zich mee en we zouden Bruno serieus aan moeten passen om ervoor te zorgen dat we na de verscheping al onze spullen nog zouden hebben. En dus werd de to-do lijst langer en langer…
Een lang verblijf voor Bruno bij de garage
Begin december hadden we een grote beurt en APK voor onze camperbus Bruno ingepland bij de garage. Aangezien we net terug waren van een reis door de bergen van bijna 3 maanden en dat allemaal goed was verlopen, verwachtten we eigenlijk geen grote reparaties bij de garage. Wel vroegen we de monteur om Bruno heel goed na te kijken en ons te adviseren over preventieve vervangingen en reparaties. We willen Bruno in topconditie krijgen voor de grote reis naar Amerika!
Nou, dat hebben we geweten. Een paar dagen nadat we Bruno bij de garage hadden gebracht, bleek dat hij toch wel een serieuze beurt nodig had. Er was nu nog niet zoveel aan de hand, maar er waren diverse onderdelen die nog nooit vervangen zijn en dus stammen uit 1985. Die zijn wel aan een opknapbeurt toe!
Eén van de grootste klussen was de revisie van de cilinderkop. Geen klein dingetje, want hiervoor moet de motor helemaal uit elkaar en een gespecialiseerd bedrijf moet deze cilinderkop reviseren. Er was alleen één probleem: het revisiebedrijf zat tot en met mei vol met opdrachten. Ai… En nu?
Gelukkig wilden ze - na het aanhoren van onze wilde reisplannen - onze cilinderkop wel voorrang geven. Alleen daarmee waren we er nog niet. Het zou voor de monteurs bij de garage alsnog een echte spoedklus worden, want er waren nog genoeg andere verbeteringen die ze wilden doen en het eruit halen en terugzetten van zo’n cilinderkop kost nou eenmaal veel tijd. Wij raakten hier lichtelijk van in de stress en gingen al nadenken over het verzetten van de verscheping. Want ja, als Bruno niet klaar is, valt er ook niets te verschepen!
Ondertussen naderden de feestdagen en dus de welverdiende vakantie voor de monteurs. Het was spannend, maar dankzij hun harde werk en nuchtere instelling konden we Bruno net voor Kerst - na het aftikken van een rekening waar je U tegen zegt - ophalen. Wat een opluchting!
Onze eigen Bruno upgrades
Maar na zo’n uitgebreide troetelbeurt bij de garage was Bruno nog niet klaar voor zijn grote reis. Wij moesten zelf ook nog best wat upgrades uitvoeren aan de bus, vooral op het gebied van beveiliging en stroom.
Diefstal voorkomen tijdens het verschepen
We horen en lezen namelijk dat diefstal van spullen uit campers tijdens het verschepen aan de orde van de dag is. Bruno gaat op een RoRo schip (roll on, roll off) en daarvoor moeten we de bus inclusief sleutel afgeven. Zij rijden Bruno immers op de boot en er weer vanaf. Met die sleutel kunnen ze natuurlijk overal bij. En als je daar niets voor verzint, dan kun je er vanuit gaan dat je je kostbare spullen na de verscheping niet meer terugziet.
Het is niet dat wij zoveel dure spullen in Bruno hebben, maar alleen het idee dat iemand door je kastjes en lades gaat, op je bed gaat liggen (ook weleens ergens gehoord) of in je kleding snuffelt is al niet fijn. Daarom regelden we allerlei dingen om Bruno extra te beveiligen:
- Een tijdelijke tussenwand die het rijgedeelte afschermt van het woongedeelte.
- Extra buitensloten op alle deuren. We hoeven tijdens de verscheping alleen de sleutel om in Bruno te rijden af te geven. De sleutels van de extra buitensloten hebben ze niet nodig. Zo kunnen we dus - in combinatie met de tussenwand - de toegang tot het woongedeelte wegnemen.
- De installatie van barrièrestangen bij de dakluiken. Als iemand wil inbreken in je bus, dan zijn je dakluiken een zwakke plek. Daarom plaatsten we hier barrièrestangen. Nu is het onmogelijk om jezelf via het dakluik naar binnen te laten glijden.
De stroomvoorziening in Amerika
We hadden er al eens iets over gehoord, maar schrokken toch een beetje toen we lazen dat er in Noord-Amerika 110 volt uit de stopcontacten komt. Bij ons in Europa is dat 230 volt. Snel zochten we op of onze acculader ook zou kunnen dealen met 110 volt, maar helaas. Dit betekent dat we met onze huidige acculader niet zouden kunnen bijladen op Amerikaanse campings.
Nu hebben we ook zonnepanelen en laden onze accu’s op tijdens het rijden, maar we willen walstroom wel achter de hand hebben. We gaan namelijk ook weer mijn injecties in de koelkast bewaren en die moeten altijd koud blijven. Geen stroom betekent geen koelkast en dat is dus een serieus probleem. Het kunnen inpluggen op een camping geeft toch extra zekerheid en vinden wij daarom een must.
We zochten daarom naar transformators (apparaten die stroom omzetten naar een ander voltage) en alternatieve acculaders. Uiteindelijk kwamen we - ondanks het prijskaartje - uit bij een andere acculader die kan werken met een brede range van voltages. Ook al was deze optie veel duurder dan een transformator, het voelde voor ons wel als de meest solide oplossing. En dus trokken we de portemonnee…
Gelukkig wilde Mark ons helpen met de installatie van de acculader en nog wat andere elektriciteitsupgrades in Bruno. We gingen een ochtend aan de slag in de garage toen Bruno daar nog stond en gingen hier in de dagen na Kerst mee verder. Eind 2023 was het stroomgedeelte helemaal Amerika-proof. Zo, die konden we afstrepen!
Andere verbeteringen
Er liggen nog meer mogelijke uitdagingen in het verschiet tijdens deze enorme reis. We denken zeker 40.000 kilometer te gaan rijden met Bruno en dan kan het natuurlijk zijn dat er iets kapot gaat onderweg. Omdat Bruno een oud beestje is, zijn niet alle onderdelen altijd makkelijk te verkrijgen. We kochten daarom een grote opbergkist voor op het dak en vulden deze met allerlei reserve onderdelen. Better safe than sorry!
Ook kan het in afgelegen gebieden, zoals Yukon en Alaska, weleens nijpend zijn om op tijd een tankstation te vinden. Nou is Bruno al niet de zuinigste én heeft hij geen enorme dieseltank. Daarom kwamen er 2 jerrycans van 20 liter, ook weer met houder om ze op het dak te bevestigen. Als we dan een paar uur geen mens of dorp tegenkomen, dan hebben we niet gelijk een probleem.
Een Westerse bestemming betekent niet dat het makkelijker is qua gezondheidszorg
We hebben al op heel veel plaatsen in de wereld mijn maandelijkse injecties kunnen regelen. Van Jakarta in Indonesië tot Lima in Peru en van Ho Chi Minh City in Vietnam tot Cancún in Mexico. Het was vaak gedoe, maar het lukte altijd. Op een Westerse bestemming zoals de Verenigde Staten of Canada zou het dan ook wel moeten lukken, toch?
Dat bleken we mis te hebben. Het regelen van mijn spuiten is nog nooit zo’n uitdaging geweest als nu. We lopen tegen drie dingen aan:
- De prijs van het medicijn in de VS is bijna 5x zo hoog als in Nederland. En bij ons zijn het al geen goedkope spuitjes. Mijn zorgverzekering vergoedt de injecties, maar wel maximaal tot de Nederlandse prijs. Duizenden euro’s per injectie bijleggen is onbegonnen werk, dus het idee om de injecties in de VS te kopen ging al snel overboord.
- Het meenemen van de spuiten is aan veel strenge regels gebonden. Na heel wat mailtjes en telefoontjes met Amerikaanse instanties komt het erop neer dat je slechts voor 3 maanden medicijnen mee mag nemen. Als je langer blijft, dan moet je de rest maar laten opsturen. Alleen moeten mijn injecties op koelkasttemperatuur bewaard blijven. Een beetje lastig als ze dit soort pakketjes wel tot een maand bij de douane tegenhouden voor onderzoek. Op deze regeling is geen uitzondering te verkrijgen, ook niet als je je situatie uitlegt. Je hebt het ermee te doen. That’s it.
- In Canada zijn de injecties iets vriendelijker geprijsd, maar daar hebben ze een andere drempel opgeworpen. Voor het verkrijgen van de injecties in Canada heb je namelijk een medisch recept nodig van een Canadese arts die werkzaam is in de staat waar je het medicijn haalt. Een recept van mijn Nederlandse arts is dus niet voldoende. Ik zal een Canadese arts in Vancouver moeten vinden die me hierbij wil helpen.
Inmiddels zijn we al maanden bezig om uit te vogelen hoe we het kunnen regelen met de injecties voor deze reis. Steeds liepen we tegen de bureaucratische deuren op, maar een paar weken geleden hadden we een doorbraak. Dit is ons plan:
- We nemen injecties mee in het vliegtuig voor de eerste periode van de reis waarbij we door de VS reizen.
- Na een paar maanden steken we de grens over naar Canada in Vancouver. Inmiddels hebben we via via contact kunnen leggen met een arts die werkzaam is in Vancouver. Zij is bereid om ons te helpen met het recept.
- Nadat we het recept van een Canadese arts hebben geregeld, kopen we in Vancouver de injecties die nodig zijn voor de rest van de reis.
- Mocht het nou toch niet lukken om de injecties in Canada bij te kopen, dan vlieg ik (Djura) op en neer naar Nederland voor een nieuwe voorraad. Dat heeft absoluut niet onze voorkeur, maar het is wel fijn om dit achter de hand te hebben.
De verscheping een week uitgesteld door trammelant in het ziekenhuis
We hadden alles op alles gezet om Bruno op tijd op de boot te kunnen zetten. We pasten onze planning tientallen keren aan en zetten door na tegenvallers, maar toen kwam er een kink in de kabel die we niet konden fixen. Voordat we gingen vertrekken op deze lange reis moesten er namelijk nog controles plaatsvinden in het ziekenhuis. We hadden keurig op tijd geregeld dat dit in december zou gebeuren, zodat we voor de feestdagen de uitslagen zouden hebben. Je wil namelijk niet het risico nemen dat Bruno al over de Atlantische Oceaan vaart en wij uiteindelijk helemaal niet naar Amerika kunnen door een slechte uitslag.
Leer ons beter kennen
Alleen toen ging het mis in het ziekenhuis. In plaats van een MRI van mijn gehele lijf werd er alleen een scan gemaakt van mijn hals. Mijn verwoede pogingen om die andere scans alsnog snel ingepland te krijgen mochten niet baten. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd en ondertussen kwam de Kerstvakantie dichterbij. Mijn arts ging met vakantie en dus zat er niets anders op: begin januari zou ik mijn andere scans krijgen en een paar dagen later de uitslagen. Alleen zou Bruno al op de boot staan als wij de uitslag binnenkregen. Precies wat we vooraf niet wilden… Je weet maar nooit. Als we Bruno voor niets verschepen - omdat we de reis niet door kunnen laten gaan door mijn gezondheidssituatie - dan zouden we duizenden euro’s armer zijn én ons fijne thuis niet hebben.
Met pijn in onze buik mailden we het bedrijf dat ons helpt bij de gehele verscheping. Of er misschien nog plaats was voor Bruno op de boot van 1 week later. Gelukkig reageerden ze heel begripvol en al snel kwam het verlossende antwoord: Bruno kon op 15 januari mee! Alhoewel we dit eigenlijk niet wilden, was het toch een hele opluchting. Nu konden we alles in de juiste volgorde doen: eerst de ziekenhuisuitslag, dan Bruno naar de haven brengen.
We zijn er bijna, maar nog niet helemaal
Na de Kerstdagen zijn we daarom flink aan de slag gegaan om Bruno klaar te maken voor zijn grote overzeese reis. We deden alle upgrades die we wilden, we gaven hem een grondige poetsbeurt en zorgden ervoor dat onze spullen veilig opgeborgen waren. Toen op 8 januari om kwart over 5 het telefoontje van mijn arts kwam met goed nieuws, stond niets ons meer in de weg. De reis kan beginnen!
Of toch niet? Een dag voor ons vertrek richting de haven van Hamburg bleek dat onze portie pech nog niet op was. Het treinpersoneel in Duitsland kondigde een grote staking aan, precies op de dagen waarop wij een ticket hadden om vanuit Hamburg terug naar Breda te reizen. Daar kwam nog bij dat ook de boeren protesteerden diezelfde week en met hun blokkades op (snel)wegen heel wat verkeer plat legden. Oef, we zijn er nog niet.
Maar voor alles is een oplossing. We boekten een vliegticket vanuit Hamburg terug naar Nederland en we verdiepten ons in de wegen waarop de boeren protesteerden. Veelal niet op onze route, dus we gingen er gewoon voor. We hebben ook niet echt een keuze. ;-)
Bye Bruno
Na een hectische en vermoeiende periode was het nu eindelijk zover: het afgeven van Bruno in de haven van Hamburg. De reis naar Hamburg verliep vlot (geen blokkade-boeren onderweg) en de volgende ochtend stonden we op tijd bij de haven. Ricardo, de eigenaar van het bedrijf waarmee wij Bruno verschepen, hielp ons in het hele proces en dat ging hartstikke soepel.
Binnen een uurtje was het tijd om echt afscheid te nemen van Bruno. Het is hartstikke spannend om zomaar weg te lopen van je bussie, je thuis, je stalen zeswieler. We voelen zoveel liefde voor deze bus. Hopelijk verloopt zijn reis goed en kunnen we hem zonder kleerscheuren ophalen in Baltimore begin februari. Het avontuur tegemoet!