Vroeger was Potosí één van de meest welvarende steden ter wereld. De Cerro Rico, wat letterlijk ‘rijke berg’ betekent, was de belangrijkste inkomstenbron. Zilverwinning zorgde ervoor dat de stad zo rijkelijk floreerde. Maar de mijn Cerro Rico is nu vooral bekend als de ‘mountain that eats men’, doordat er zoveel mijnwerkers om het leven komen door de barre omstandigheden. Een bezoek aan Potosí en de Cerro Rico laat je kennismaken met de geschiedenis en de tragische realiteit.
Potosí ligt op 4.090 meter hoogte en is daarmee de hoogst gelegen stad ter wereld. Cerro Rico doet er nog een schepje bovenop, de berg is 4.824 meter hoog. In Potosí vind je tientallen kerken en koloniale villa’s die je doen herinneren aan de welvarendheid van de stad in de 16e eeuw. Vanaf 1800 nam de welvaart in de stad af, de zilvermijnen raakten uitgeput. Nu is Potosí één van de armste steden in Bolivia en is de bevolking gedwongen om in de mijn te werken om zo hun gezin te kunnen voeden. Tin is de belangrijkste stof die tegenwoordig uit de mijn gehaald wordt. De mijnwerkers leveren hun arbeid in de meest barre omstandigheden. Stof, instortingsgevaar en veel te lange werkdagen zijn slechts enkele van de factoren waar mijnwerkers mee te maken krijgen. Ze worden dan ook vaak niet ouder dan 40 jaar.
Je kunt de mijn bezoeken om zelf een indruk te krijgen van het leven in de mijn. De schachten zijn smal, laag en stoffig en ademen is niet makkelijk. De lucht is erg zuurstofarm en in sommige delen van de mijn kunnen zelfs geoefende mijnwerkers het maar een paar uur uithouden. Het is een claustrofobische ervaring en niet zonder gevaar. Terwijl je op je knieën door de stoffige en benauwde gangen kruipt, realiseer je je dat je kantoorbaan thuis helemaal zo verkeerd niet is.
